در
حالی که نیروهای آمریکایی در کشورهای افغانستان و عراق از مدت‌ها پیش
مستقر هستند، تعداد زیادی پایگاه فعال دریایی و هوایی و زمینی هم در
کشورهای قطر، بحرین، امارات، عربستان و ... دارند. اینها به غیر از
شناورهای سطحی و زیرسطحی ریز و درشت‌شان در محدوده خلیج‌فارس، دریای عمان و
اقیانوس هند است.
به همه‌ی اینها اضافه کنید دو زیردریایی اسرائیلی و
کلی شناور عملیاتی از حدود 20 کشور که اکثراً هم‌پیمان آمریکا هستند. این
آرایش نعل اسبی (که هلال این نعل به سمت جنوب است) یک کانون توجه بیشتر
ندارد؛ ایران. از آن طرف هم «هیلاری کلینتون» وزیر خارجه آمریکا و رئیس
ستاد مشترک ارتش آمریکا یکی‌یکی کشورهای منطقه را گَز می‌کنند و در این دید
و بازدیدها موج جدیدی از پروژه «ایران‌هراسی» را به راه می‌اندازند. فرض
کنید این شرایط در مورد ایران نبود و یک کشور دیگر (هر چقدر هم که می‌خواهد
قدرتمند باشد) در این شرایط قرار می‌گرفت. فکر می‌کنید شخص اول آن مملکت
چه تدبیر و واکنشی نسبت به این آرایش شیطنت‌آمیز نشان می‌داد؟
چهارشنبه
28بهمن‌ماه، رهبر انقلاب در دیدار مردم تبریز به این تحرکات اشاره کرد و
به آن تاخت. این اشاره مورد توجه ویژه رسانه‌های خارجی قرار گرفت.
رسانه‌هایی که هنوز خبر نداشتند رهبر فقط دو روز بعد به نزدیک‌ترین نقطه از
خشکی این کشور با کانون تجمع دشمن خواهد رفت تا مقتدرانه، اولین ناوشکن
کلاس موج را به ناوگان دریایی ایران ملحق کند و این‌چنین برایشان خط و نشان
بکشد.